Anastasia
De familie Romanov hadden al een zware tijd achter de rug, vooral nadat ze te horen hadden gekregen dat Raspoetin vermoord was en de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog. Als overmaat van ramp kregen alle grootvorstinnen, Aleksej en de tsarina ook nog mazelen. Terwijl ze daarvan aan het herstellen waren, begon ook nog de Russische Revolutie.
Rusland behaalde weinig succes in de Eerste Wereldoorlog en ook Anastasia was zich daarvan bewust. De tsaar onderdrukte de rellen in het land over honger en de dode die vallen in de oorlog met zijn eigen garde.
Anastasia liep over één van de gigantische gangen van het paleis en dacht na over de oorlog. Plotseling hoorde ze haar vader en moeder praten, te zacht op te verstaan maar luid genoeg om te horen dat er iets aan de hand was. Anastasia liep naar de deur en ging er met haar oor tegenaan staan. Nu kon ze wat beter horen wat er gezegd werd. “….. toch niet steeds de rellen blijven onderdrukken? Wat zal er gebeuren als het volk in opstand komt?” vroeg Alexandra aan haar man. “Het volk is al in opstand gekomen, Alexandra.” “Wat!?” schreeuwde ze. “De honger en de oorlog is ze eindelijk teveel geworden.” zei Nicholaas. “ We kunnen ze niet langer onderdrukken, alles speelt nu mee. Het feit dat jij uit Duitsland komt en onze band met de vermoorde Raspoetin.” “Wat wil je daarmee zeggen?” vraagt Alexandra. “Dat het ook nog allemaal mijn schuld is? Raspoetin probeerde alleen maar je zoon beter te maken!” “Het is niet mijn oordeel, Alexandra” zei de tsaar. “ Het volk heeft besloten en ik denk dat wij daar onder gaan lijden” Anastasia had genoeg gehoord en rende snel weg. “Vertrekken?” dacht ze “ Ik wil helemaal niet weg en al helemaal niet uit Rusland, sinds de hele wereld in oorlog is.” Helaas voor Anastia was de Tsarenfamilie al langer impopulair en zou er spoedig een grote verandering komen in Rusland.
Een week later moest Nicholaas gedwongen afstand doen van de troon. Ondanks het feit dat George V, de koning van Engeland, een volle neef van hem was weigerde die hem te helpen. Het zou wel eens de band met de rest van de wereld kunnen verstoren om zich aan te sluiten bij Rusland.
Meteen na de onttroning, werd de gehele Romanov familie gevangen genomen door de nieuwe regering. De grootsvorstinnen, Aleksej, Alexandra en ex-tsaar Nicholaas werden samen met enkele bedienden meegenomen en gevangen gezet. Eigenlijk kregen ze eerst huisarrest in hun eigen paleis maar al spoedig werden ze meegenomen naar Siberië.”Wat oncomfortabel is het hier” merkte Anastasia op. “Ssst” waarschuwde haar moeder. “Laat ze je niet horen, anders….” “Mama” huilde Aleksej bijna “Ik heb het zo koud.””Ja liefje, het is ook koud, maar we zijn er vast bijna” De deur van de trein werd met een ruk opengegooid en één van de soldaten stampte naar binnen. “Koppen dicht!” zei hij en schoot een kogel door het dak naar buiten. “Als dat niet gebeurd, zal één van jullie de eindbestemming niet eens bereiken” Met deze woorden nagalmend door de kleine ruimte, stampte hij weer naar buiten en smeet de deur achter zich dicht. De rest van de weg zei niemand een woord meer.
Aangekomen in Tobolsk, Siberië, werd de hele familie meteen gevangen gezet. In gevangenschap hadden ze het niet veel beter dan in de trein. Negen maanden zat de gehele familie gevangen, totdat in november de Bolsjewieken aan de macht kwamen. “Ze moeten weg uit Siberië” werd er besloten. Aleksej was te zwak om een lange reis te maken, omdat hij de in die tijd dodelijke ziekte hemofilie had. Hij bleef achter met Anastasia, de grootsvorstinnen behalve Maria en enkele bedienden. Nicholaas werd samen met zijn vrouw en Maria vervoerd. Zij kwamen terecht in Jekaterinenburg, in handen van de Sovjets.
Ondertussen was Aleksej’s toestand al verbeterd, voor zover dat mogelijk was, en werd ook de rest van de familie naar Jekaterinenburg gebracht. Alweer zat de familie gevangen. Anastasia dacht nog vaak aan haar tijd in het paleis. “Mama” zei ze tegen haar moeder. “We komen hier toch wel levend uit? Ik wil terug mama, terug naar Sint Petersburg” “Natuurlijk komen we hier levend uit” zei Alexandra. Toen Anastaisa niet meer keek, keek Alexandra de ex- tsaar aan. Ook zijn blik zei genoeg…
“Allemaal opstaan!” schreeuwde één van de officieren. Het was middernacht en familie lag al te slapen. Moeizaam kwamen ze overeind. De gevangenschap deed hen geen goed en het eten was ook niet al te spetterend. Wat de tsarenfamilie niet wist, was dat het Witte Leger al voor de deur stond en dat Jekaterinenburg spoedig zou gaan vallen. “Het is tijd voor een foto” schreeuwde een ander belangrijke man. “ Om te laten zien dat jullie nog leven” Aleksej’s toestand verslechterde met de dag en voor hem werd er een stoel gehaald. Anastasia keek om haar heen en realiseerde zich dat ze naar een kelder geloodst werden. Ze keek even achter zich en dat was genoeg om te zien wat ze al een lange tijd wist. “Foto!” blèrde Aleksej voor zover dat mogelijk was. “Dat vind ik altijd leuk, foto’s maken!” “Aleksej…” zei Alexandra zacht. “ Aleksej, kom maar bij mij zitten.” De leider van de groep die de Tsarenfamilie gevangen hield, was Joerovski. “Geachte tsarenfamilie” zei hij plechtig. Er kwam een korte toespraak. Aleksej kon maar niet stil blijven zitten want hij vond het zo spannend.
De toespraak was afgelopen en de hele familie wachtte op de camera. Helaas voor hen kwam deze niet. Elf mannen kwamen aandraven met bajonetten. De gezichtsuitdrukking van Aleksej deed Anastasia bijna in tranen uitbarstten. Maria en de andere grootsvorstinnen begonnen te schreeuwen en raakten in paniek. Anastasia keek naar haar vader en moeder, die met hun hoofden gebogen zaten. Anastasia keek weer strak voor zich uit. “En vuur!” Een klein moment van stilte overviel de kelder, maar nog geen seconde daarna schoten de kogels door de kelder heen. Nicholaas, ALexandra en Aleksej waren op slag dood, net zoals de bedienden. De grootsvorstinnen leefden nog, omdat hun korsetten vol zaten emt diamanten. Zo ook bij Anastasia. Door de klap van de kogel was ze achter tegen de muur aangesmeten en lag met haar hoofd naast dat van Maria. “Niet bewegen” zei Anastasia zacht tegen haar zus. Amria begreep het meteen en za bleven doodstil liggen. De andere grootvorstinnen stonden weer op maar werden nog geen seconde later neergetrapt door de schutters en doodgestoken met de bajonetten. “Goed werk mannen” zei de officier. “ Sleep de lijken weg en breng ze naar de ondergelopen mijn de Vier Broers.” En zo geschiedde het.
Het feit dat Anastasia en Maria bij hun dode familie gegooid werd valt niet te beschrijven. Toen ze aankwamen bij de mijn werden de lijken uitgekleed en in de schacht gegooid. Helaas was deze niet diep genoeg maar daar kwamen ze de volgende morgen pas achter. In die tijd waren Maria en Anastasia alweer verdwenen.
Aangezien de kleren aan de kant gegooid werden konden Maria en Anastia ze gewoon weer aantrekken. Ze renden van de vervloekte plek en bleven maar doorrennen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij de zee. Ze zochten een plek op een schip er werden zo de zee op gebracht. “Anastasia” fliusterde Maria. “Anastasia” “Ja”antwoordde Anastasia. Ze hadden niet veel tijd op te praten aangezien ze in de gaten werden gehouden door de kapitein. “Ik ben blij dat ik uit Rusland ben” zei Maria. “Ja” zei Anastasia “Ik ook….” “Wat!” schreeuwde ineens een stem.”Hahahahaha dat kan helemaal niet, de lijken zijn allemaal verbrand! Net goed trouwens en….. wat? Ja dat kan best ja… haha misschien willen ze wel praten” Anastasia voelde opeens een ruk aan haar haar en werd net als Maria het dek op gesleept. Ze werden in een hoek gegooid en onder schot gezet. “Er gaat een gerucht” zei de kapitein. “Dat Anastasia en Maria ontsnapt zijn aan de executie! Wat hebben jullie daarop te zeggen?” “Wat moeten wij daarop antwoorden?” zei Anastasia. De kapitein bracht zijn gezicht dicht bij die van Anastasia en zei”Zijn jullie de twee overgebleven grootsvorstinnen, ja of nee?” Anastasia bedacht bij zichzelf dat het stom was om te zeggen dat ze het wel zouden zijn. “Nee” antwoordde ze steenvast. Ze mannen op het schip keken elkaar aan en daarna Maria. Ze weigerde iets te zeggen. “ Jullie lijken er wel verrekte veel op.” merkte een van de mannen op. “Inderdaad” zei de kapitein en besloot dat de twee overboord gegooid zouden worden. Uiteindelijk hadden ze toch niet veel aan de twee vrouwen, al helemaal omdat vrouwen eigenlijk ongeluk brachten aan boord. Als eerste ging Maria van de plank. Vlak daarna ging Anastasia. De mannen lachten en Anastasia en Maria keken hen na terwijl ze midden in de zee lagen. Het werd donker en er zou spoedig een storm komen. Heel in de verte zag Anastasia een stuk land. “Kom, snel” zei ze tegen Maria. En ze zwommen samen die kant op.
De zee zit nou eenmaal vol met verrassingen en zo ook nu. Het stuk naar het eiland was veel te ver op te zwemmen en het water was ijskoud. Het zou niet lang meer duren voordat de twee vrouwen zouden bevriezen. In de verte zagen ze nog twee mannen in een boot maar ze waren te ver weg om hen te horen. Al snel raakten ze buiten bewustzijn en dreven een aantal dagen over zee. Toen Anastasia wakker werd, lag ze op een eiland. Maria was nergens ze bekennen….
Ze werd wakker en keek recht in het gezicht van een man. “Gaat het?” vroeg hij in een taal die Anastasia niet kon verstaan. Ze zij iets in het Russisch, wat de man weer niet verstond en ze werd meegenomen naar een stad. De man noemde het Atlantis, wat ze kon uithalen uit zijn bewegingen, en gelukkig was er iemand in Atlantis die Russisch sprak. “Wat is je naam?” vroeg de oude man. “Anastasia” antwoordde Anastasia vertwijfeld. “Maria… heeft u misschien Maria, mijn zus, gezien?” vroeg ze daarna aan de man. “Nee”zei hij. “Je moet nu rusten, Anastasia….”
Toen Anastasia wakker werd, keek ze recht in het gezicht van een vrouw. “Dit is Yala” zei de oude man. “Zij zal je onder haar hoede nemen, samen met haar man en zes kinderen.” En dat gebeurde. Een tijd lang verbleef Anastasia op het eiland, maar har gedachte aan Maria kon haar niet meer loslaten. De oude man had haar al gezegd dat Maria waarschijnlijk door Poseidon de zee in genomen is maar Anastasia wilde dat niet geloven. Dus besloot ze om heel Atlantis rond te trekken en op zoek te gaan naar Maria, of iemand die iets van haar af wist. In de maanden dat Anastasia op Atlantis verkeerde, had ze de taal geleerd. Ze kon het nog niet vloeiend, maar het begon te komen. Ze pakte haar spullen, nam afscheid van de familie en de oude man, en vertok. Een week lang liep ze over de eilanden heen om haar zus te zoeken, maar er was niemand die haar had gezien. Totdat Anastasia een slaapplaats ging zoeken voor de nacht en bij een herberg aanklopte. Een jonge vrouw deed open en Anastasia keek recht in het gezicht van haar zus. Maria keek verbaasd, maar daarna was ze erg blij. “Waarom ben je me nooit komen zoeken?” vroeg Anastasia in het Russisch aan haar zus. “Er waren mensen die je hadden gezien en die zeiden dat je dood was…” antwoordde Maria. “Sorry, sorry dat ik ze geloofde””Dat is niet erg,” antwoordde Anastasia. “Ik heb zelfs een andere naam aangenomen” zei Maria. “Ik wil nooit meer herinnerd worden en toen…” en ze basrtte in tranen uit. Samen praatten en huilden ze de hele nacht… Zo kwam Anastasia erachter dat Maria in die maanden een man had ontmoet, waarmee ze ook al getrouwd was. Anastasia besloot om bij Maria te blijven.
Weer verstreken er maanden en Maria was bevallen van een zoon. Anastasia had al besloten dat zij wel haar naam wilde houden. Op een koele zomeravond zat ze thuis, samen met haar neefje, terwijl Maria en haar man naar een verjaardag waren. Anastasia was nooit meer het uitbundige meisje van toen geweest en hield daarom ook van stilte. Alex was buiten spelen en Anastasia was net klaar met het eten toen hij opeens binnen kwam rennen. “Tante!Tante” riep hij buiten adem. “Alex doe maar rustig, wat is er?” vroeg Anastasia in spanning. “Twee mannen” zei hij. “Twee…” Anastasia liep samen met Alex naar buiten en ging kijken wat er aan de hand was. Ze zag twee uitgeputte mannen staan die veel leken op Ridders. Anastasia kreeg medelijden met de twee en wilde ze naar binnen helpen tot ze opeens een afgrijselijk geluid hoorde. Het was een gil en het werd steeds erger. Snel liepen ze naar binnen en Anastasia sloot de deur. “Eet maar” zei Anastasia en dat deden de twee mannen. “Waar komen jullie vandaan?”vroeg Anastasia aan de twee mannen. “Och sorry”zei ze daarna snel”Mijn naam is Anastasia…” In spanning wachtte ze af op hun antwoord.
